Eyvah Kalbim Kırıldı!

Yetişkinler bir çocuk kitabı okurken heyecanlanır mı? Defalarca okuduğu halde sonunu bekler mi? Hatta ağlar mı? Son zamanlarda kendime sorduğum sorular bunlar. Hazır bu yazıyı yazıyorken size de soruyorum. Böyle bir şey mümkün olabilir mi?

Her okuduğumda, dediği gibi kalbimin ‘’Pıt’’ diye kırıldığı bir kitap, Eyvah Kalbim Kırıldı. Sonlara doğru kırık kalbimin onarıldığını ve eskisinden daha güçlü olduğunu hissetsem de , mutluluk ve üzüntü arasında gidip geldiğim, o coşkulu boşlukta gözlerim doluyor. Bunları bana bir çocuk kitabı hissettiriyor. Her seferinde oluyor mu peki derseniz, her seferinde oluyor. Kitapların dünyası öyle bir dünya ki her kitap okuduğu her seferde başka şeyler hissettiriyor.

Okurken bazen her şeyi sevmenin bir bedelinin olduğu geliyor aklıma. Bu kitabı sevmenin bedeli de Kalben’ in hikayesini nerede , ne zaman okursam okuyayım gözlerimin dolması olacak anlaşılan. Her sevdiğim kitapta sorduğum gibi , ‘’ Bu kitabı niye seviyorum?’’ diye soruyorum, kendime. Üstelik bir çocuk kitabı. Öyle çok uzun da değil. Toplasanız 300 kelime etmez belki. Sonra uzun uzun düşünmeden karar veriyorum. Bana hissettirdiğini seviyorum. Evet tam olarak böyle. Bana hissettirdiği his çok güçlü. Bütün kalbi kırılan çocukların bir gün, bir yöntem bulup kırılan kalplerini tamir etme umudu, beni mutlu ediyor. Sonra diyorum ki belki, onu bu kitaptan edinebilecekler. Bu kitap ile kalbin her zaman kırılacağını, kalplerini tamir etmeyi, güçlü olmayı öğrenecekler. Hikayeyi yazmış gibi şanslı hissediyorum kendimi.

Kitabı hem yazan hem çizen Elif Yemenici , çizimlerini o kadar gerçekçi kullanmış ki Kalben benim için yaşıyor. Bazen üzüldüğümde ‘’Kalben gibi’’ diyorum. ‘’ Bir şeyler yapmalısın ve kırılan kalbin daha az acımalı.’’ Peki bana böyle dayanak olan kitabı çocuklar nasıl görüyor? Öğretmen olmamın verdiği gözlem ile, çocuklar da bu kitabı en az benim kadar seviyor. Örneğin, kitabın adı; ‘’Eyvah Kalbim Kırıldı!’’ değil, ‘’ Kalben’’. ‘’ Öğretmenim bize Kalben’ i oku diyorlar.’’ Çizimlerinde her ayrıntıyı inceleyip, ‘’ Bizim ev, bizim sokak gibi… ‘’ diyorlar.

Çocuklarda duygularını anlamlandırma, tanıma ve duygu kontrolünün gelişmesi için okul öncesi eğitimi çok önemlidir. ‘’ Ben şu sebepten ağlıyorum. ‘’ demek bile, ileri ki hayatlarında birçok problemin nedenini bilerek başlamalarına sebep olacak. Çoğu okul öncesi eğitim kurumunda verilen sayı çalışmaları ve okuma yazma çalışmalarından daha önemli, duygularını tanımak. Bu yüzden çocuklara şu mesajı verebilen bir kitap bol bol okunmalı, hatta ezberlenmeli. ‘’Bazen de hayallerin suya düşer ve Pıt diye kalbin kırılır.’’ ‘’ Kırık kalbin ilacı sıcacık bir gülümsemeymiş. Kalben ‘in kalbi şimdi eskisinden de sağlammış.’’

Biz büyüklere gelince, yetişkinler de çocuk kitabı okumalı tezini savunanlardan biriyim. Belki bugüne kadar hiç fark etmediğimiz kalp kırıklıklarımızı onarırız. Bunu sadece çocuğumuza bir kitap okuyarak yapabiliriz. Kitabın sonuna doğru gözümüzden düşen yaşları da birbirimize gülümseyerek sileriz. Çünkü sıcacık bir gülümse bütün kırık kalplere iyi gelir.